Een open en toegankelijk internet heeft zo zijn nadelen, maar we gaan een onwenselijk "andere uiterste" tegemoet: een strikt afgebakende omgeving die wordt gestuurd door grote bedrijven, providers en overheden. Deze week zagen we maar liefst drie voorbeelden achter elkaar die deze ontwikkeling illustreren, te beginnen met de 'aftapwet'.
1. Ooit waren we vrij van overheidsgluurders
Een belangrijk moment nét voor het zomerreces van de Eerste Kamer dat deze week is begonnen: een omstreden wetsvoorstel van de Tweede Kamer over het aftappen van telecommunicatie is door de Senaat goedgekeurd. De nieuwe maatregelen gaan in op 1 januari 2018 en vanaf die dag is de 'aftapwet' officieel realiteit. Met de nieuwe bevoegdheden kunnen overheidsdiensten veel vrijer internetverkeer doorzoeken.
Grote hooiberg
De nieuwe Wiv gaat in feite niet over het aftappen van verdachten, maar het stelselmatig opslokken van gegevens van veel gebruikers in één keer. Het idee is dat als een crimineel zich voorzichtig gedraagt online, zijn of haar vrienden en kennissen dat wellicht niet doen en je zo dus informatie over je doelwit via anderen kunt vergaren. Dat is die oude NSA-argumentatie: als je wilt zoeken naar een speld, heb je wel een hooiberg nodig.
Dat het gaat om wel een heleboel gebruikers in één klap, bleek uit het voorbeeld dat de NOS vorig jaar opduikelde: om een verdachte of groep verdachten te bereiken, moet een opsporingsdienst het verkeer met een bepaalde dienst vanuit een hele stad kunnen oplepelen. Dat ging in dat geval om de communicatie van honderdduizenden Nederlanders tegelijk.
Bruusk doorgedrukt
Ook hebben diensten nu bevoegdheden om kwetsbaarheden te gebruiken om in te breken op systemen en dat is er vrij bruusk doorgedrukt door de Kamer. Zelfs een D66-amendement (PDF) om een uitzondering te maken voor medische apparaten als pacemakers sneuvelde.
Het Nederlandse sleepnet, waarover we een paar jaar geleden nog moord en brand schreeuwden toen het naar buiten kwam dat Amerikanen ongericht tapten, is daarmee een feit. Twaalf organisaties, waaronder Bits of Freedom, Privacy First en de NvJ, zijn een wanhoopsoffensief gestart en stappen naar de rechter als laatste poging het sleepnet te voorkomen.
2. Ooit hadden we netneutraliteit
Deze week vond een groot online protest plaats tegen het afbreken van Amerikaanse netneutraliteitsregels die onder president Obama zijn ingevoerd. Nederland was vijf jaar geleden nog koploper op het gebied van netneutraliteit, maar dat is aan het afbrokkelen.
Na verhitte discussies, waarin onder meer werd gewaarschuwd dat onze netwerken zouden verouderen wegens gebrek aan investeringen, werd strikte netneutraliteit in de telecomwet opgenomen. Hierdoor mogen providers geen dataverkeer bevorderen of benadelen ten opzichte van ander verkeer, waardoor de ene dienst van een snelweg gebruik kan maken en een andere naar een landweggetje wordt geduwd.
Nepneutraliteit vs. netneutraliteit
Daarna gooide de netneutraliteit van de Europese Commissie roet in het eten. Diens interpretatie wordt schertsend nepneutraliteit genoemd, onder meer omdat de regelgeving zero-rating mogelijk maakt. Met zero-rating kunnen providers een webdienst vrijwaren van tarifering, zodat je bijvoorbeeld mobiel kunt Netflixen, zonder dat het tegen de databundel geldt.
Dat klinkt misschien op het eerste gezicht goed, maar het betekent dat een andere videodienst wordt benadeeld. Een ingegraven dienst heeft zo enorme voordelen ten opzichte van een nieuwkomer. Dat druist niet alleen lijnrecht in tegen het principe van netneutraliteit, je stevent af op een status quo op het web waarbij betere, goedkopere of innovatieve diensten geen enkele kans meer maken.
Sterven na dood
T-Mobile gooide de knuppel in het hoenderhok met zijn datavrije muziekdienst. Klanten konden daarmee muziek streamen, zonder dat het meetelt voor de databundel. De telco werd door toezichthouder ACM gedwongen om hiermee te stoppen omdat andere aanbieders van streamingdiensten zo bij T-Mobile werden benadeeld.
De telefonie-aanbieder stapte vervolgens naar de rechtbank. Die bepaalde dat de regels omtrent prijsdiscriminatie van Europa ruimte maken voor het schenden van Nederlandse netneutraliteit en gaf T-Mobile gelijk. ACM gaat niet in hoger beroep en daarmee is artikel 7.4a lid 3 van onze eigen telecomwet, dat prijsdiscriminatie expliciet verbiedt, op sterven na dood en wordt netneutraliteit nepneutraliteit.
3. Ooit was een kopieerbeveiliging een keuze
Een heet hangijzer in de ontwikkeling van het web is de rol van Digital Rights Management (DRM), oftewel kopieerbeveiliging. Het idee van DRM is dat auteursrechtelijk beschermd materiaal niet gekopieerd kan worden door piraten om de content verder te verspreiden online. Met zulke beveiliging voorkomt een videodienst dat diens catalogus binnen de kortste keren op RARBG.to staat.
DRM nu in HTML
Er is lang gebakkeleid over of dit moest worden opgenomen in de specificatie van HTML. Deze week is het officieel geworden: de HTML-standaard Encrypted Media Extensions is aangenomen door standaardeninstituut W3C, in een webwerkgroep die onder leiding staat van Tim Berners-Lee himself. In de praktijk hebben alle grote browsers (inclusief Mozilla die met Firefox het langst verzet heeft geboden) EME al geïmplementeerd.
In de praktijk houdt kopieerbeveiliging piraten niet effectief tegen. Zo vinden we inderdaad de halve Netflix-catalogus terug op Pirate Bay-alternatieven. Het zorgt er vooral voor dat rechtenhouders een sterkere positie hebben om op te treden tegen praktijken die ze liever niet hebben, maar ook niet illegaal zijn.
EFF wijst er bijvoorbeeld op dat Netflix zelf ooit begon met het per post versturen van DVD's, wat rechtenhouders liever niet hebben, maar waar ze juridisch niets tegen kunnen beginnen. Met andere woorden, DRM frustreert gebruikers en potentieel innovatieve toepassingen, maar doet weinig tegen illegaal gebruik. Vandaar dat organisaties als de FSF en EFF nog steeds fel tegen HTML-DRM zijn gekant.
Waarom eigenlijk?
De argumenten vóór zijn ook logisch - wat verklaart waarom er ook zoveel voorstanders te vinden zijn, waaronder de uitvinder van het web zelf. Berners-Lee stelt namelijk dat het beter is om af te stappen van de fragmentatie met 1001 plug-ins als Flash en Silverlight en kopieerbeveiliging op te nemen in de webtaal HTML zelf.
Het alternatief is namelijk niet alleen dat gebruikers genoodzaakt zijn om slecht onderhouden en brakke code default te draaien om films te kunnen zien, maar ook dat bedrijven bij het ontbreken van kopieerbeveiliging uitwijken naar eigen oplossingen. Films op het web kijken? Nee, dat is lastig: onze kopieerbeveiligde app, die moet je hebben. Met andere woorden: door een gebrek aan DRM lopen bedrijven weg van het web en dat bedreigt het voortbestaan ervan.
Grootste probleem in de sleepwet is het gebrek aan democratische controle...
De minister is verantwoordelijk maar kan een advies over handelen makkelijk naast zich neerleggen.
En dat alles in achterkamertjes want het betreft geheime onderzoeken...?
Er zijn geen sancties...,
De bevoegdheden gaan heel ver, mogelijk moeten de sancties wel op een vergelijkbare schaal ....
er valt te denken aan gedwongen aftreden en schadevergoeding aan betrokkennen bij onterecht (=misbruik) van bevoegdheden en of data. Dus als een hele stad/regio afgeluisterd moest worden maar het blijkt onterecht/buiten proprotioneel.., dan is de bewindspersoon zelf verantwoordelijk om het een en ander recht te zetten dus een redelijke (geen EUR 1,-) tegemoetkoming voor elke burger in die stad/regio.
de aftap wet, gesponsord door de NSA, wel met ons delen he nederland.
Reageer
Preview